Jedną z doleglowości, która może powodowac problemy wychowawcze jest mutyzm selektywny (wtórny). Dotyka on 1 na 500 dzieci. Objawia się zahamowaniem wypowiadania się (zarówno spontanicznego jak i w odpowiedzi na pytania) przy braku uszkodzenia jakiejkolwiek ze struktur biorącej udział w tej czynności. Jest to fobia społeczna, lęk przed rozmowami z nieznajomymi. Dziecko dotknięte mutyzmem przestaje mówic aby się nie bac, podczas gdy często myśli się, że robi to specjalnie. Przyczyną wystąpienia mutyzmu może byc nagła zmiana w życiu dziecka (np. przeprowadzka, śmierc bliskiej osoby).
Dzieci dotknięte mutyzmem mają niską samoocenę, boją się kompromitacji, źle czują się w miejscach publicznych, wcześniej nieznanych, wśród nieznajowych, zarówno rówieśników jak i dorosłych. Niestety niekiedy dzieci te przestają mówic również w domu, milkną przy rodzicach, którzy są przecież najbliższymi dla nich osobami.
A wszystkiemu winny jest brak poczucia bezpieczeństwa, lęk, który odczuwa dziecko. Pomyślmy jak może czuc się dziecko z mutyzmem selektywnym w sytuacji pierwszego dnia nauki w przedszkolu? Dziecko takie odczuwa niewyobrażalny stres, jest osamotnione, wyrwane z bezpiecznego domu, pozostawione w zupełnie nowym miejscu, wśród obcych ludzi. Koledzy nie chcą się z nim bawic, ponieważ nic nie mówi. Również nieświadomi nauczyciele bywają zniechęceni widząc dziecko, które nawet nie reaguje, nie mówiąc o odpowiedzi na pytanie. Problem polega na tym, że mutyzm jest rzadką dolegliwością i często jest nierozpoznany a dziecko jest naciskane zarówno przez rodziców, kolegów jak i nauczycieli.
Kiedy mutyzm selektywny zostaje jednak zdiagnozowany nastaje czas żmudnej terapii, którą opiszę w kolejnej odsłonie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz